نظری کن اگرت خاطر درویشانست

نظری کن اگرت خاطر درویشانست		که جمال تو ز حسن نظر ایشانست
روی ازین بنده‌ی بیچاره‌ی درویش متاب		زانکه سلطان جهان بنده‌ی درویشانست
پند خویشان نکنم گوش که بی خویشتنم		آشنایان غمت را چه غم از خویشانست
بده آن باده‌ی نوشین که ندارم سرخویش		کانکه از خویش کند بیخبرم خویش آنست
حاصل از عمر بجز وصل نکورویان نیست		لیکن اندیشه ز تشویش بد اندیشانست
نکنم ترکش اگر زانکه به تیرم بزند		خنک آن صید که قربان جفا کیشانست
مرهمی بردل خواجو که نهد زانکه طبیب		فارغ از درد دل خسته‌ی دل ریشانست