قطعه‌ی زیر از حکیم شجاعی است که به انوری نوشته است

ای انوری تویی که به فضل و هنر سزند		احرار روزگار و افاضل ترا رهی
بودند در قدیم امیران و شاعران		واکنون شدت مسلم بر شاعران شهی
هستت خبر که هستم دور از تو ناتوان		اشکم چو ناردانه و رخسار چون بهی
مشغول بوده‌ای که نکردی عیادتم		یا خود مرا محل عیادت نمی‌نهی
نی‌نی ز ابلهی است مرا از تو این طمع		خیزد چنین طمع به حقیقت ز ابلهی
با رنج ناتوانی ای دوستان مرا		دل گشت پر ز انده و از صبر شد تهی
گوید طبیب بهتری امروز غم مخور		اینک برفت علت و آغاز شد بهی
غم این غمست و بس که ز من فوت می‌شود		در بزم صدر عالم رسم سه‌شنبهی
آن جنت نعیم اگر در جهان بود		ممکن ظهور جنت ماوی، فتلک هی