| اى خوبتر ز پيکر ديباى ارمنى |
|
اى پاکتر ز قطرهٔ باران بهمنى |
| آنجا که موى تو همه برزن بزير مشک |
|
وآنجا که روى تو همه کشور بروشنى |
| اندر فرات غرقم تا ديده با منست |
|
واندر بهار حسنم تا تو بَرِ منى |
| ار انگبين لبى سخن تلخ مر چراست |
|
ور ياسمين برى تو بدل چونکه آهنى |
| منگر بماه، نورش تيره شود ز رشک |
|
مگذر بباغ، سرو سهى پاک بشکنى |
| خرم بهار خواند عاشق ترا که تو |
|
لاله‌رخ و بنفشه‌خط و ياسمن‌تنى |
| ما را جگر بتير فراق تو خسته گشت |
|
اى صبر، بر فراق بتان نيک جوشنى! |
| رخسار آن نگار بگل برستم کند |
|
و آن روى را نماز برد ماه مستنير |
| اى آفتاب چهرهٔ بت‌زاد سرو قد |
|
کز زلف مشک بارى وز نوک غمزه تي |
| بنگاشته چنين نبود در بهار چين |
|
تمثال روى يوسف يعقوب بر حرير |
| از برگ لاله دو لب دارى فراز روى |
|
يک مشت حلقهٔ زره از مشک و از عبير |
| گوئى که آزر از پى زهره نگار کرد |
|
سيمينش عارضين و بر او گيسوان چو قير |
| گوئى کمند رستم گشت آن کمند زلف |
|
وز بوستان گرفته گل سرخ را اسير |
| گوئى خداش از مى چون لعل آفريد |
|
يا دايگانش داده ز ياقوت سرخ شير |
