مرگ فیلقوس و پادشاهی اسکندر

چنین گفت دانشور روم و روس		که چون رخت بست از جهان فیلقوس
سکند برآمد به تخت بلند		صلایی به بالغ‌دلان در فکند
که: «ای واقفان از معاد و معاش!		که هستیم با یکدگر خواجه‌تاش
سفر کرد ازین ملک، شاه شما		به هر نیک و بد نیکخواه شما
نباشد شما را ز شاهی گزیر		که باشد به فرمان او داروگیر
ندارم ز کس پایه‌ی برتری،		که باشد مرا وایه‌ی سروری
بجویید از بهر خود مهتری!		کرم‌پروری معدلت گستری!»
سکندر چو شد زین حکایت خموش		ز جان خموشان برآمد خروش
که: «شاها! سر و سرور ما تویی!		ز شاهان مه و مهتر ما تویی!»
وز آن پس به بیعت گشادند دست		به سر تاج، بر تخت شاهی نشست
زبان را به تحسین مردم گشاد		که:«نقد حیات از شما کم مباد!
امیدم چنانست از کردگار		کز آن گونه کز شاهی‌ام ساخت کار،
ز الهام عدلم کند بهره‌مند		نیفتد بجز عدل هیچ‌ام پسند!»