نفرین

چو ابرویت نچمیدی به کام گوشه‌نشینی		برو که چون من و چشمت به گوشه‌ها بنشینی
چو دل به زلف تو بستم به خود قرار ندیدم		برو که چون سر زلفت به خود قرار نبینی
به جان تو که دگر جان به جای تو نگزینم		که تا تو باشی و غیری به جای من نگزینی
ز باغ عشق تو هرگز گلی به کام نچیدم		به روز گلبن حسنت گلی به کام نچینی
نگین حلقه‌ی رندان شدی که تا بدرخشد		کنار حلقه‌ی چشمم به هر نگاه، نگینی
کسی که دین و دل از کف به باد غارت زلفت		چو من نداده چه داند که غارت دل و دینی
خوشم که شعله‌ی آهم به دوزخت کشد اما		چه می‌کند به تو دوزخ که خود بهشت برینی
خدای را که دگر آسمان بلا نفرستد		تو خود بدین قد و بالا بلای روی زمینی
تو تشنه‌ی غزل شهریار و من به که گویم		که شعرتر نتراود برون ز طبع حزینی