ای رفته رونق از گل روی تو باغ را

ای رفته رونق از گل روی تو باغ را		نزهت نبوده بی‌رخ تو باغ و راغ را
هر سال شهر را ز رخت در چهار فصل		آن زیب و زینت است کز اشکوفه باغ را
در کار عشق تو دل دیوانه را خرد		ز آن سان زیان کند که جنون مر دماغ را
زردی درد بر رخ بیمار عشق تو		اصلی است آنچنان که سیاهی کلاغ را
دل را برای روشنی و زندگی، غمت		چون شمع را فتیل و چو روغن چراغ را
اول قدم ز عشق فراغت بود ز خود		مزد هزار شغل دهند این فراغ را
از وصل تو نصیب برد سیف اگر دهند		طوق کبوتر و پر طاوس زاغ را