در مدح بهرامشاه

دیده نبیند همی، نقش نهان ترا		بوسه نیابد همی، شکل دهان ترا
حسن بدان تا کند جلوه گهت بر همه		پیرهن هست و نیست، ساخت نهان ترا
در همه‌ی هست و نیست، از تری و تازگی		نیست نهانخانه‌ای ثروت جان ترا
زان لب تو هر دمی گردد باریک‌تر		کز شکر و آب کرد روح لبان ترا
هیچ اگر بینمی شکل میانت به چشم		جان نهمی بر میان شکل میان ترا
بوسه دهد خلد و حور، پای و رکیب ترا		سجده کند عقل و روح دست و عنان ترا
چون تو به آماج‌گاه تیر نهی بر کمان		تیر فلک زه کند تیر و کمان ترا
پرده‌زنان روز و شب حلقه‌ی زلف ترا		غاشیه کش چرخ پیر بخت جوان ترا
برد دل و گوش و هوش بهر جواز لبت		نام شکر گر شدست کام و زبان ترا
قبله‌ی خود ساخت عشق از پی ایمان و کفر		زلف نگون ترا روی ستان ترا
فتنه جان کرد صنع نرگس شوخ ترا		انس روان ساخت طبع سرو روان ترا
پیشروان بهشت بر پر و بال خرد		نسخه‌ی دین خوانده‌اند سیرت و سان ترا
دیده‌ی جانها بخورد نوک سنانت ولیک		جان سنایی کند شکر سنان ترا
از پی ضعف میان حرز چه جویی ز من		خدمت خسرو نه بس حرز میان ترا
سلطان بهرامشاه آنکه به تایید حق		هست بحق پاسبان خانه و جان ترا
هیبتش ار نیستی شحنه وجود ترا		جان ز عدم جویدی نام و نشان ترا