چرا کودکان این همه گریه می‌کنند؟

اگر بخواهيم صادق باشيم، بايد بگوئيم که دانشمندان نمى‌دانند چرا کودکان از گريه کردن، بيشتر براى ارتباط برقرار کردن براساس نيازهاى خود استفاده مى‌کنند تا اشکال ديگر ارتباط غيرکلامى و يا لبخند زدن، به هر حال نسبت به روش‌هاى ديگر زبان بدن، گريه کردن، مؤثرتر است زيرا:

- از فواصل طولانى و دور کاربرد دارد: شما نمى‌توانيد لبخند او را از اتاق ديگر ببينيد، اما صداى گريه‌اش را مى‌شنويد، او همچنين آنقدر به گريه ادامه مى‌دهد تا بداند که شما به او گوش مى‌دهيد.

- يک علامت جهانى براى نشان دادن ناراحتى است: با توجه به تجربيات، خود مى‌فهميد که گريهٔ او نشان مى‌دهد اوضاع روبه‌راه نيست و در هر صورت اين احتمال که شما به گريهٔ او واکنش نشان دهيد بيشتر است تا اينکه نسبت به روش‌هاى ديگر ارتباطي.

- براى نوزاد اين آسان‌ترين روش است: او مى‌تواند بدون هيچ‌گونه تلاشى گريه کند (به‌عنوان مثال حتى وقتى که مريض باشد يا خسته). همين‌طور از آنجا که لبخند مستلزم تفکر و کنترل بيشترى است بنابراين گريه کردن آسان‌ترين انتخاب براى او مى‌باشد.

- گريه، مادهٔ متشکلهٔ سخن گفتن است: در يک‌سالگى و يا بيشتر او از تازه‌هاى صوتى خود غالباً براى توليد سخن استفاده مى‌کند تا گريه کردن. به‌علاوه او قادر خواهد شد نيازهاى خود را مؤثرتر مطرح کند. در همين زمان گريه کردن باعث تمرين آواسازى او مى‌شود که در سخن گفتن مورد استفاده قرار مى‌گيرد.

- همچنين کودک شما به‌طور غريزى مى‌داند که گريه بهترين وسيله براى ايجاد ارتباط مى‌باشد: کودک از اين طريق بهتر قادر خواهد بود توجه شما را به‌سوى خود جلب کند. در واقع، او از انواع ديگر زبان بدن نيز در اولين سال زندگى استفاده مى‌کند، اما هميشه گريه را بر ديگر انتخاب‌ها ترجيح مى‌دهد.