حکایت

قضا را من و پیری از فاریاب		رسیدیم در خاک مغرب به آب
مرا یک درم بود برداشتند		به کشتی و درویش بگذاشتند
سیاهان براندند کشتی چو دود		که آن ناخدا ناخدا ترس بود
مرا گریه آمد ز تیمار جفت		بر آن گریه قهقه بخندید و گفت
مخور غم برای من ای پر خرد		مرا آن کس آرد که کشتی برد
بگسترد سجاده بر روی آب		خیال است پنداشتم یا به خواب
ز مدهوشیم دیده آن شب نخفت		نگه بامدادان به من کرد و گفت
عجب ماندی ای یار فرخنده رای؟		تو را کشتی آورد و ما را خدای
چرا اهل دعوی بدین نگروند		که ابدال در آب و آتش روند؟
نه طفلی کز آتش ندارد خبر		نگه داردش مادر مهرور؟
پس آنان که در وجد مستغرقند		شب و روز در عین حفظ حقند
نگه دارد از تاب آتش خلیل		چو تابوت موسی ز غرقاب نیل
چو کودک به دست شناور برست		نترسد وگر دجله پهناورست
تو بر روی دریا قدم چون زنی		چو مردان که بر خشک تردامنی؟