باز آمدن گشتاسپ به بلخ

کی نامبردار فرخنده شاه		سوی گاه بازآمد از رزمگاه
به بستور گفتا که فردا پگاه		سوی کشور نامور کش سپاه
بیامد سپهبد هم از بامداد		بزد کوس و لشکر بنه بر نهاد
به ایران زمین باز کردند روی		همه خیره دل گشته و جنگجوی
همه خستگان را ببردند نیز		نماندند از خواسته نیز چیز
به ایران زمین باز بردندشان		به دانا پزشکان سپردندشان
چو شاه جهان باز شد باز جای		به پور مهین داد فرخ همای
سپه را به بستور فرخنده داد		عجم را چنین بود آیین و داد
بدادش از آزادگان ده هزار		سواران جنگی و نیزه گزار
بفرمود وگفت ای گورزمساز		یکی تا برشاه توران بتاز
به ایتاش و خلخ ستان بر گذر		بکش هر ک یابی به کین پدر
ز هر چیز بایست بردش به کار		بدادش همه بی‌مر و بی‌شمار
هم آنگاه بستور برد آن سپاه		و شاه جهان از بر تخت و گاه
نشست وکیی تاج بر سر نهاد		سپه را همه یکسره بار داد
در گنج بگشاد وز خواسته		سپه را همه کرد آراسته
سران را همه شهرها داد نیز		کسی را نماند ایچ ناداده چیز
کرا پادشاهی سزا بد بداد		کرا پایه بایست پایه نهاد
چو اندر خور کارشان داد ساز		سوی خانهاشان فرستاد باز
خرامید برگاه و باره ببست		به کاخ شهنشاهی اندر نشست
بفرمود تا آذر افروختند		برو عود و عنبر همی سوختند
زمینش بکردند از زر پاک		همه هیزمش عود و عنبرش خاک
همه کاخ را کار اندام کرد		پسش خان گشتاسپبان نام کرد
بفرمود تا بردر گنبدش		بدادند جاماسپ را موبدش
سوی مرز دارانش نامه نوشت		که ما را خداوند یافه نهشت
شبان شده تیره‌مان روز کرد		کیان را به هر جای پیروز کرد
به نفرین شد ارجاسپ ناآفرین		چنین است کار جهان آفرین
چو پیروزی شاهتان بشنوید		گزیتی به آذر پرستان دهید
چو آگاه شد قیصر آن شاه روم		که فرخ شد آن شاه و ارجاسپ شوم
فرسته فرستاد باخواسته		غلامان و اسپان آراسته
شه بت‌پرستان و رایان هند		گزیتش بدادند شاهان سند