زندگی یدالله بهزاد در یک نگاه

این اواخر خیلی تکیده بود . آخرین دیدار با استاد ،درپارک کوهستان کرمانشاه اتفاق افتاد . به همراه شاعر و ادیب هم شهری «یدالله عاطفی » آمده بود . می شد فهمید که از حیث ظاهر به کهولتی چشم گیر رسیده اما از درون همچنان بهزاد بود با غروری آکنده از عشق سربلندی ! تا بود تن به هیچ خاکی نسپرد . دل به هیچ جیفه ای نداد و عقاب آسا بلند نظر و بزرگ منش نگاه می کرد . همان نگاهی که اولین بار در سالیان دورکه برای اولین بار سعادت دیدارش نصیب گردید ، در چهره اش هویدا بود .آن شاعر نام آور عرصه ی قصیده و صلابت را می گویم بهزاد کرمانشاهی !
یدالله بهزاد ،فرزند حسین ایوانی ، در سال ۱۳۰۴ شمسی در کرمانشاه چشم به جهان گشود. پس از روزگار کودکی به دبستان و سپس دبیرستان رفت و چند سالی در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت با اخذ مدرک کارشناسی ادبیات فارسی به کار معلمی دل بست و بیست و هفت سال، تن و جان را در این کار فرسوده کرد و سرانجام در سال ۱۳۵۹ به درخواست خود بازنشست شد.
استاد یدالله بهزاد معلم و شاعر کرمانشاهی ، پیرمرد نیک مرامی بود که سالها ، متواضعانه از شهرت رویگردانی می کرد و گرچه اساتید بسیاری در شعر و ادب پارسی بر سرآمدی او اقرار نموده اند ، اما بهزاد ، تا چندی پیش حتا به چاپ و نشر اشعارش راضی نشده بود.دکتر شفیعی کدکنی شاعر و ادیب برجسته‌ی معاصر از او به نیکی یاد می کند و یکی از کتابهای گرانسنگش را به او تقدیم مرده است .بهزاد نام آور نیک نفس کرمانشاهی در سحرگاه روز پنجم فروردین یکهزار و سیصد و هشتاد و شش بدرود حیات گفت و مشتاقان اندیشه و شعرش را به سوگ نشانید .

منبع : نشریه الکترونیک بلوط