جمعه, ۱۴ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 3 May, 2024
مجله ویستا

حتی دختران گاوچران هم نغمه‌های بلوز را می‌فهمند - EVEN COWGIRLS GET THE BLUES


حتی دختران گاوچران هم نغمه‌های بلوز را می‌فهمند - EVEN COWGIRLS GET THE BLUES
سال تولید : ۱۹۹۴
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : گاس وان‌سانت و لاری پارکر
کارگردان : وان سانت، بر مبنای رمانی نوشتهٔ تام رابینز
فیلمنامه‌نویس : وان سانت، بر مبنای رمانی نوشتهٔ تام رابینز
فیلمبردار : جان کامبل و اریک آلن ادواردز
آهنگساز(موسیقی متن) : ک.د. لانگ
هنرپیشگان : اوما تورمن، جان هرت، رین فینیکس، نوری یوکی، &#۷۸۲;پت&#۷۸۲; موریتا، لورین براکو، کیانو ریوز، آنجی دیکینسن، شان یانگ، کریسپین گلاور، اد بگلی جونیر، هیتر گراهام و کارول کین
نوع فیلم : رنگی، ۹۷ دقیقه


ـ دههٔ ۱۹۵۰. ̎سیسی هنکشا ̎ (تورمن)، دختر جنوبی که انگشت‌های شستش به طرزی غیرعادی بزرگند، پری‌روئی است که بزرگترین مسافر مفتی کنار جاده‌های دنیاست. او در شانزده سالگی از خانه گریخته و آزادی کاملی را تجربه کرده است. به رغم خطرها و وسوسه‌های دنیای جاده‌ها تا سال‌ها بکر باقی می‌ماند. تا اینکه نامه‌ای از نیویورک، از مردی متنفذ به نام ̎کنتس̎ (هرت) دریافت می‌کنند که از او خواسته تا مدل نقاش جوان خوش‌سیمائی به نام ̎جولیان گیچه̎ (ریوز) شود. اما ̎جولیان̎ هنگام دیدار ̎سیسی̎ دچار حملهٔ آسم می‌شود. ̎سیسی̎ به مزرعهٔ سلامتی ̎رز رنچ̎ متعلق به ̎کنتس̎ می‌رود و آنجا با گروهی از دختران کابوی عصیانگر آشنا می‌شود و همراه سرکرده‌شان، ̎بونانزا جلی‌بین̎ (فینیکس)، کنار ̎دلورس دل روبی̎ (براکو) و ̎چینک̎ (موریتا)، چینی غارنشین و هوسانی زمام مزرعه را به دست می‌گیرند. ̎سیسی̎ که یک شستش را قطع کرده ولی با دیگری همچنان به اتومبیل‌ها علامت می‌دهد، دوباره رهسپار جاده‌ها می‌شود. در حالیکه از طریق نامه با ̎جلی‌بین̎ و سایرین مکاتبه دارد. وقتی بر می‌گردد شاهد یک درگیری میان گله‌‌داری و مقامات فدرال است که طی آن ̎جلی بین̎ کشته می‌شود. ̎سیسی̎ اینک همراه ̎دلورس̎ و ̎چینک̎ مسیر جاده‌ها را در پیش می‌گیرد.
ـ داستان اصلی رابینز دربارهٔ لزوم حفظ ایدهٔ سنت دختران گاوچران، ابتدا قرار بود به صورت یک فیلم کم‌خرج و بی‌سر و صدا ساخته شود ولی نهایتاً برگردان سینمائی‌اش راه پر فراز و نشیبی را طی کرد و به صورت گذرنامهٔ ورود وان سانت به هالیوود درآمد، دستخوش تدوین مجدد شد و استقبال پیش‌بینی شده‌ای هم از آن به عمل نیامد. واقعیت این بود که سنت‌شکنی‌های دههٔ ۱۹۷۰ فیلم ـ ایمان به رستگاری از طریق بی‌پردگی و مواد مخدر و عرفان غربی متبلور در شخصیت‌ ̎چینک̎ ـ دیگر جاذبه و معصومیت خود را از دست داده بودند و حتی کارگردانی با مهارت وان سانت ـ در وفاداری‌اش به دیدگاه رابینز نویسنده ـ هم نمی‌توانست احیای‌شان کند.