غریق و نجات غریق

غریقی را از آب بیرون می‌آوریم. در معاینه به این نتیجه می‌رسیم که مرده است. ولی کمی بعد، علائم حیات و زندگی در او مشاهده می‌شود. واکنش و رفلکسی که انسان با پستانداران سهیم و شریک می‌باشد، بیانگر این پدیده است. ضربان قلب، ریتم تنفس و نیاز به اکسیژن، در پستانداران دریائی، برای آنکه بتوانند در زیر آب، به حیات خود ادامه دهند، کاهش می‌یابد. موجود انسانی نیز به‌همین ترتیب عمل می‌نماید، زیرا در موارد زیادی غریق، برای نجات از مرگ به خود کمک می‌نماید. پسر جوانی در آب یخ بستهٔ دریاچه‌ای غرق می‌شود، چهل دقیقه بعد، او را از آب در آورده و به زندگی بر می‌گردانند. هشت روز بعد، از بیمارستان مرخص و به زندگی عادی خود ادامه می‌دهد. دختر جوانی را، که در اتومبیل در برکه مرداب یخ‌بسته‌ای غرق شده بود، ۲۵ دقیقه پس از سانحه، که در آب یخ‌بسته، پنهان شده بود، بیرون می‌کشند. پس از معاینه نبض احساس نمی‌شد، معذالک گروه نجات، که آمبولانس آنها مجهز به وسایل نجات بود، برای نجات او تلاش کردند وی پس از دو هفته در بیمارستان، زنده و سرحال به خانه خود برگشت. محققاً این نوع نجات حیرت‌آور غریق، اخیراً نظر همگان را جلب کرده است، که برفرایند نجات غریق با برگردان زندگی دستگاه قلب و تنفس و گرم کردن مجدد اعضاء داخلی بدن مبتنی می‌باشد. معذالک، در این دو مورد، این روش، محققاً بدون کمک پدیده‌ای که به آن واکنش زیر آب رفتن پستانداران دریائی می‌گویند به نتیجه مطلوب نمی‌رسد. پس از گذشت مدت‌ها زمان، بین انسان و پستانداران دریائی، این پدیده اشتراک پیدا کرده است. در سال‌های ۱۹۳۰، به این پدیده برحسب اتفاق برخورد کردند که چرا بعضی از آنها که غرق می‌شوند، علی‌رغم مدت انتظار، به زندگی بر می‌گردند. تنها در سال‌های اخیر است که توانسته‌اند غریق را از مرگ نجات دهند. این واکنش نجات هنگامی است که، چهرهٔ غریق در آب سرد فرو رفته، موجب برانگیختن و تحریک شاخهٔ عصب چشمی یا افتالمیک از پنجمین عصب جمجمه گردد. این نوع انگیزش و واکنش عصبی موجب توقف تنفس (آپنه) و کندی ضربان قلب و توزیع مجدد خون انتهاها به سمت اعضاء مرکزی بدن می‌گردد. این خون با سریع‌ترین وجهی اعضاء حیاتی بدن، مانند قلب، ریتین و مغز را مشروب می‌سازد کند شدن سوخت و ساز بدن و سرعت یافتن اکسیژن رسانی، از نظر زمان، فرصت گرانبهائی برای نجات غریق خواهد بود و هنگامی که صورت غریق در آب سرد فرو نرود، این پدیده به مانع برخورد کرده و غریق از مزایای آن محروم خواهد بود و هنگامی که صورت غریق در آب سرد فرو نرود، این پدیده به مانع برخورد کرده و غریق از مزایای آن محروم خواهد بود. آنها که در زمستان غرق می‌شوند، درجه‌ی حرارت بدن آنها از حالت طبیعی پائین‌تر می‌رود، همین امر موجب می‌گردد که کفایت پدیده‌ی فوق‌الذکر، برای نجات غریق افزایش یابد. آب یخ بسته، بافت مغز غریق را سرد کرده و با کاهش سرعتی که مورد استفاده قرار می‌دهد، ذخیرهٔ اکسیژن را افزایش می‌بخشد. بنابراین مزایای این پدیده و کم شدن حرارت بدن غریق، در تمام فصل زمستان، آشکار می‌گردد. قبلاً بیان شد که تنها انسان نیست که از پدیده‌ی مزبور بهره می‌گیرد، پستانداران دریائی نیز از این امتیاز بی‌بهره نیستند. با وجود این اگر نزد حیوانات این پدیده در جریان زندگی آنها فوق‌العاده با کفایت عمل می‌کند، این واکنش فرو رفتن زیر آب، پس از تولد، نزد انسان کاهش می‌یابد. ولی واکنش یا رفلکس آن برقرار باقی می‌ماند و در سرتاسر زندگی ما بنحو کمتری خواهد بود. این پدیده، خود، مثال بارزی از نظر سازش و انطباق با محیط یک ارگانیزم زنده است که بتواند به حیات خود ادامه دهد [مترجم ندا حویزی ـ ۲۶]

منبع : مطالب ارسال شده