سیاست یا ورزش سیاسی!

پیش از هر چیز در ابتدای این نوشتار به این نکته اشاره کنم که مخاطب عام و خاص این نوشته مردم هستند و هدف از نگارش این یادداشت نگاه سیاسی به جریانات حال حاضر کشور و همچنین حاشیه سازی برای دولت نیست.
بدون هیچ گونه تعارف و جانب داری باید پذیرفت رونق مطبوعات در داخل کشور همزمان با شروع جریان دوم خرداد رخ داد و در عین حال باید پذیرفت فضای مطبوعات ورزشی با شروع این جریان آن چنان که فضای سایر مطبوعات تغییر کردند دچار دگرگونی نشد به ویژه از لحاظ کمیت! گواه این ادعا رجوع به تعداد نشریات ورزشی و غیرورزشی است که از دوم خرداد ۷۶ به بعد منتشر یا توقیف شده اند است.
نگاه به صفحه اول نشریات چندین سال اخیر ما را به این نتیجه می رساند که توجه ۹۰ درصد مطبوعات ما به مسائل سیاسی است یا به ورزش و به عبارت بهتر مسائل حاشیه ورزش به ویژه فوتبال است و این روند در سه سال گذشته به شدت افزایش یافته (به ویژه در بحث سیاست) و می توان نزاع میان مطبوعات وابسته به دو جناح را به جنگ سردی تشبه کرد و با توجه به میزان مخاطب، کیفیت و محدودیت های ایجاد شده برای نشریات اصلا ح طلب پیروزی در این جنگ سرد را از آنان دانست اما با توجه به اقدامات دولت و پیروزی های جناح موسوم به اصولگرایان در انتخابات مجلس (و تایید نتایج آن) باید به پیروزی نشریات اصلا ح طلب شک کرد!!
با این حال این جنگ سرد در بین مطبوعات مانع توجه آنان به ورزش به ویژه فوتبال نمی شود و عملکرد نشریات در این خصوص به گونه ای است که شروع بازی های فوتبال لیگ برتر و احتمالا گفته های جنجالی اهالی ورزش بدون مطالعه نشریات هم کاملا امکان پذیر است.
در هنگام بازی های حساس لیگ و گاها رویدادهای دیگر ورزشی خبرهای ورزشی جای اخبار سیاسی را در صفحه اول می گیرند و البته در بسیاری از موارد از این اخبار جانشین برداشت های سیاسی می شود برای مثال پرچم داری هما حسینی در بازی های المپیک پکن با نتایج تامل برانگیز کاروان ورزشی ایران که نتیجه مدیریت ورزشی بود و منشور اخلا قی لیگ برتر که بیشتر شبیه موضع گیری سیاسی بود تا اقدام اخلا قی!
می توان این چنین گفت که صفحه اول نشریات ما برای فردی که سواد خواندن و نوشتن هم ندارد گویای آن چه از نظر سیاسی و ورزش سیاسی در کشور روی می دهد می باشد چرا که فوکوس صدا و سیما به عنوان گسترده ترین و همه گیرترین رسانه کشور بر روی همین دو عامل است و نگاه کردن به عکس های صفحه اول او را به مقصودش می رساند. اما اگر همین فرد بی سواد قصد داشته باشد تا از احوالا ت اجتماعی و فرهنگی و... خبردار شود با ورق زدن و نگاه کردن صفحات دیگر به هیچ کجا حتی به ناکجاآباد هم راه نمی یابد.
اما اگر به ۵ یا ۶ سال قبل بازگردیم به این نتیجه می رسیم که توجه مطبوعات ما تا به این حد بر روی سیاست و ورزش سیاسی نبود و این دو مورد تنها تشکیل دهنده اخبار صفحه نخست نشریات نبودند در حالی که اکنون به دلیل انتخاب سیاست های بحث برانگیز و جنگ سرد ما بین مطبوعات که ناشی از فضای حاکم کشور در گذشته و حال است در صفحه اول تنها شاهد خبرهای سیاسی و ورزش سیاسی هستیم و این به دلیل نگاه های موجود است. در این حال روزنامه نگاران ما مجبور به زدن عینک های تیره سیاست برای رسیدن مطالبشان به صفحه اول بشوند و خود این موضوع با شعارهای دولت مردان ما مغایرت پیدا کند.

نویسنده : فراز انصاری

منبع : روزنامه مردم سالاری