داستانی از کودکی امام هادی علیه السلام

حدیثی درباره‏ كودكی حضرت هادی است، كه نمی‏دانم شنیده‏اید یا نه؛ وقتی معتصم در سال ۲۱۸ هجری، حضرت جواد را دو سال قبل از شهادت ایشان از مدینه به بغداد آورد، حضرت هادی كه در آن ‏وقت شش ساله بود، به همراه خانواده‏اش در مدینه ماند. پس از آن ‏كه حضرت جواد به بغداد آورده شد، معتصم از خانواده حضرت پرس ‏و جو كرد و وقتی شنید پسر بزرگ حضرت جواد، علی ‏بن ‏محمد، شش سال دارد، گفت این خطرناك است؛ ما باید به فكرش باشیم. معتصم شخصی را كه از نزدیكان خود بود، مأمور كرد كه از بغداد به مدینه برود و در آن ‏جا كسی را كه دشمن اهل‏بیت است پیدا كند و این بچه را بسپارد به دست آن شخص، تا او به عنوان معلم، این بچه را دشمن خاندان خود و متناسب با دستگاه خلافت بار بیاورد.
این شخص از بغداد به مدینه آمد و یكی از علمای مدینه را به نام «الجنیدی»، كه جزو مخالفترین و دشمن‏ترینِ مردم با اهل‏بیت علیهم‏السّلام بود - در مدینه از این قبیل علما آن ‏وقت بودند - برای این كار پیدا كرد و به او گفت من مأموریت دارم كه تو را مربی و مؤدبِ این بچه كنم، تا نگذاری هیچ ‏كس با او رفت و آمد كند و او را آن ‏طور كه ما می‏خواهیم، تربیت كن. اسم این شخص - الجنیدی - در تاریخ ثبت شده است. حضرت هادی هم - همان‏طور كه گفتم - در آن موقع شش سال داشت و امر، امر حكومت بود؛ چه كسی می‏توانست در مقابل آن مقاومت كند.
بعد از چند وقت یكی از وابستگان دستگاه خلافت، الجنیدی را دید و از بچه‌ا‏ی كه به دستش سپرده بودند، سؤال كرد. الجنیدی گفت: بچه؟! این بچه است؟! من یك مسأله از ادب برای او بیان می‏كنم، او بابهایی از ادب را برای من بیان می‏كند كه من استفاده می‏كنم! اینها كجا درس خوانده‏اند؟! گاهی به او، وقتی می‏خواهد وارد حجره شود، می‏گویم یك سوره از قرآن بخوان، بعد وارد شو - می‏خواسته اذیت كند - می‏پرسد چه سوره‏‌ای بخوانم. من به او گفتم سوره‏ بزرگی؛ مثلاً سوره‏ آل‏عمران را بخوان؛ او خوانده و جاهای مشكلش را هم برای من معنا كرده است! اینها عالمند، حافظ قرآن و عالم به تأویل و تفسیر قرآنند؛ بچه؟!
ارتباط این كودك - كه علی‏الظاهر كودك است، اما ولی‏الله است؛ «و آتیناه الحكم صبیّا» - با این استاد مدتی ادامه پیدا كرد و استاد شد یكی از شیعیان مخلص اهل‏بیت!
شد غلامی كه آب جو آرد
آب جوی آمد و غلام ببُرد

منبع:
بیانات مقام رهبری به مناسبت شهادت امام هادی علیه السلام - ۳۰/۵/۱۳۸۳

منبع : تبیان