کی آمدی ز تتار ای صبای مشک نسیم

کی آمدی ز تتار ای صبای مشک نسیم		بیا بیا که خوشت باد ای نسیم شمیم
دگر مگوی حدیث از نعیم و ناز بهشت		بهشت منزل یارست و وصل یار نعیم
چو روز حشر مرا از لحد برانگیزند		هنوز شعله زند آتشم ز عظم رمیم
گمان مبر که تمنای بنده سیم و زرست		نسیم تست مراد من شکسته نه سیم
فتاده است دلم در میان خون چون واو		کشیده زلف ترا در کنار جان چون جیم
از آن مرا ز دهان تو هیچ قسمت نیست		که نیست نقطه‌ی موهوم قابل تقسیم
بود بمعتقد عاقلان جهان محدث		برون ز عالم عشقت که عالمیست قدیم
بهر دیار که زینجا سفر کنم گویم		خوشا نشیمن طاوس و کوه ابراهیم
کنون چه فایده خواجو ز درس معقولات		که در ازل سبق عشق کرده‌ئی تعلیم