فضای انتقاد در جامعه ایران طی سالهای اخیر دچار دگرگونیهای عمیقی شده که ریشه در تحولات سیاسی، اجتماعی و تکنولوژیک دارد. در دهههای اول پس از انقلاب، انتقادها عمدتا در چارچوب گفتمان رسمی نظام و حول محور «نقد درونسیستمی» میگشت، اما امروز شاهد رادیکالتر و فراگیر شدن این انتقادها هستیم. این تغییرات دلایل متعددی دارد که مهمترین آن شکاف عمیق بین مجریان وظایف و مردم است. ناکارآمدی در حل مشکلات معیشتی، نمود بیشتر فساد و احساس بیعدالتی و شکاف اجتماعی، باعث شده انتقادها جنبه شخصی و تندتری پیدا کنند.