درباره نویسنده‌ای که درونش همواره زنده بود

حسین پناهی می‌گفت: قرن ما قرن سالمی نیست و انسان قرن ما انسان سالمی نیست. قرن ما خدایش را گم کرده است، زیرا کودکی‌اش را گم کرده است.