پیشرفت پوشالی

در دهه‌های اخیر، تصاویر آسمان‌خراش‌های سر به فلک کشیده دبی، پروژه‌های عظیم زیرساختی ریاض و مجامع جهانی فوتبال در دوحه، به عنوان نمادهای «پیشرفت» در کشورهای عربی حاشیه خلیج‌فارس جلوه‌گری کرده‌اند. اما پرسشی بنیادین و عمیق پیش روی ماست: آیا این «توسعه خلیجی»، الگویی پایدار، بومی و مستقل است؟ یا صرفا نمایشی فریبنده از ثروت‌های نفتی که بر پایه وابستگی ساختاری به غرب و منابع هیدروکربنی استوار شده و در نخستین بحران، همچون خانه‌ای بر شن بنا شده، فرو می‌ریزد؟