تابستان سال ۱۳۵۷، تهران در تبوتاب حوادثی بود که از دیماه سال قبل آغاز شده و رفتهرفته بر شدت آن افزوده میشد. رژیم پهلوی در تلاش بود با وعدههایی چون «فضای باز سیاسی» و سیاست «آشتی ملی» به رهبری دولت جعفر شریفامامی، از فوران خشم مردمی که سالها تحت ستم و سرکوب قرار داشتند، جلوگیری کند؛ اما این تلاشها تنها فریبی برای پنهانکردن چهره واقعی رژیمی بود که جز با فریبکاری، نمیتوانست خود را صلحدوست و آزادیخواه نشان دهد. در این میان، حادثه خونین ۱۷ شهریور، نه یک رویداد تاریخی، بلکه نقطهای بود که تمامی …