ماجرای کافه گردی های ابتهاج و مرتضی در دهه سی

باکیوان نشسته بودیم و داشتیم چایی میخوردیم. کیوان به من گفت: سایه! متوجه هستی که شعرهای اجتماعی تو چقدر عاشقانه است. گفتم: آره، تو متوجه هستی که شعرهای عاشقانه من چقدر اجتماعیه خنده ملایمی می‌کند.. خوب یادمه... چه حرف‌های خوبی میزدیم!... حیف.