شاهرخ مسکوب؛ مرگ‌نویسی که در ما می‌پِلِکد

مسکوب، سوگوار بودن را خوب بلد بود. کمتر نویسنده ایرانی، توانسته درباره احساساتی که در سوگ داشته چنین بنویسد. او در سوگ مادرش نوشته، در سوگ سهراب سپهری، در سوگ هوشنگ مافی، امیرحسین جهانبگلو، محمدجعفر محجوب، اسلام کاظمیه و در سوگ مرتضی کیوان. در لابه‌لای یادداشت‌های روزانه‌اش هم که با عنوان «روز‌ها در راه» شناخته می‌شود، پراکنده از مرگ و سوگ و فقدان یادداشت‌هایی دارد؛ اما سه کتاب «سوگ مادر»، «در عشق و سوگ یاران» و «کتاب مرتضی کیوان» در حقیقت سوگواری او برای دوستان و یاران و مادرش است.