«نشستگان بر سر سفره وفاق» بیشترین لطمه را به آن زدند

«اگر وفاق زبان می‌داشت، نخستین معترض می‌بود نسبت به حفظ پرستیژ معنایی خودش. حتماً می‌گفت لااقل شأن معنایی مرا رعایت می‌کردید. جالب اما این است که نشستگان بر سر سفره وفاق - البته اگر متأسفانه سفره بپنداریم ـ بیشترین لطمه را به این مفهوم و کارکرد آن زدند تا بار دیگر ثابت شود بدیهیات یک امر ملی نزد برخی‌ها هیچ ارزش ملی ندارد. چه اگر می‌داشت بی‌پروا هر آنچه بوی وحدت ملی، ایران و خاک را می‌داد و نیز می‌دهد، به دیوار نمی‌کوفتند؛ این را هم بسپاریم به همان معلم؛ زمان را عرض می‌کنم.»