چرا مخاطب بعد از جنگ 12 روزه به سینمای اجتماعی تراژیک روی آورد؟
سینمای تراژیک اجتماعی پس از جنگ، نوعی سوگواریجمعی است، تلاشی برای بازسازی حافظه و درک آسیب. مخاطب دیگر به دنبال انکار نیست، او نیاز به مواجهه دارد. سینمای تراژیک اجتماعی با فیلم «پیر پسر» و «زن و بچه» فرصتی برای این سوگواری فراهم کردند. این فیلمها با مضمون روانشناختی و ابعاد انسانی، امکان همذاتپنداری عمیقی را برای مخاطب خود مهیا ساختند.