در این یادداشت، تختی از کودکی در خانیآباد میگوید، از پدری یخچالدار و مادری دعاگو، از سالهایی که در مسجدسلیمان کارمند شرکت نفت بود و از نخستین بار که اسمش در میان فهرست تیم اعزامی به فنلاند نشست. همه چیز را ساده و بیادا میگوید: از شکستها، هیجان اولین مدال جهانی، احترامش به مردم فنلاند و ترکها، تا آرزویی عجیب و شوخطبعانهاش: «ده روز حکومت»!