در دهه ۱۹۸۰، زمانی که دانشمندان هنوز تصویری روشن از چگونگی ساخت ماشینهایی با توانایی یادگیری نداشتند، یک فیزیکدان حالتجَمَد به نام جان هاپفیلد، روشی نوآورانه برای ساخت حافظه در ماشینها ارائه کرد. او با الهام از رفتار عجیب موادی موسوم به «شیشههای اسپینی» (Spin Glasses)، مدلی از شبکههای عصبی ساخت که میتوانستند اطلاعات را ذخیره و بازیابی کنند، بدون نیاز به جستوجو در حافظه یا پایگاه داده.