هر اتفاقی که در ایران رخ میدهد، چه بزرگ و چه کوچک، اپوزیسیون خارج از کشور بلافاصله به خط میشوند؛ با تیترهای بزرگ، اشکهای مصنوعی و تحلیلهای شبانهروزی. اما وقتی همین فجایع یا حتی بدتر از آن در کشورهای دیگر، بهویژه در کشورهای غربی رخ میدهد، همان صداها ناگهان به سکوتی عمیق فرو میروند. این سکوت پرمعنا، نه از بیاطلاعی که از سیاستی گزینشی و هدفمند سرچشمه میگیرد.