در اقتصاد کلاسیک، کار افرادی که مالک بخشی از وسایل کار و تولید خود هستند، به عنوان «کار مرکب» شناخته میشود و به عنوان فعالیتی که در ازای آن «مزد» پرداخت میشود، مورد تحلیل قرار میگیرد. در ایران و در چارچوب قانون کار، این دسته از نیروی کار عمدتاً به عنوان نیروی کار مشمول قانون کار شناخته میشوند. با این حال، کارفرمایان به دلیل مالکیت این کارگران بر بخشی از وسایل کار، حقوق آنها را مشابه تعمیرکاران، به عنوان قرارداد مشارکت تلقی کرده و آنها را به عنوان دریافتکننده «پورسانت» و نه «مزد» در نظر میگیرند.