«امام زین العابدین (ع)»؛ سحر بردار سر از سجده تا از «سر» بیاموزم...

«عالم شده سجاده و افتاده به پایت»... از این بیشتر نمی‌توان گفت در وصف آن امام که نفسش چراغ خیمه عاشورا بود و امامتش امانت آن آفتاب بی سر در مقتل عشق... امامی که به عبادت، آبرو داد و نماز از بلندای قامتش ذروه‌نشین ناز شد و ارتفاع راز... همان امامی که «زیباترین روح پرستش» بود.