در نیمه اول سال ۱۴۰۳، اقتصاد ایران شاهد تحولی مثبت در تشکیل سرمایه ثابت ناخالص داخلی بوده است که به عنوان یکی از شاخصهای کلیدی رشد اقتصادی شناخته میشود. این رشد، نه تنها به افزایش تولید ناخالص داخلی (GDP) کمک کرده، بلکه به رونق تولید، ایجاد اشتغال و در نهایت افزایش رفاه جامعه نیز منجر شده است.