به یاد مردی که ۷۰۰ سال است از شعرهایش «شکر» می‌ریزد!

«گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم، چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی»، «خدا را بر آن بنده بخشایش است، که خلق از وجودش در آرامش است». باور کردنی‌ام نیست شاعر این ابیات شیرین و دلنشین حالا ۷۰۰ سال است که در شیراز آرمیده، اما عجیب آن است که هنوز هم با گذشت قرن‌ها می‌شود شیرینی سخن را از لابلای تک تک ابیات و غزل هایش مزه مزه کرد.