رویا صدر میگوید: اینکه با ادبیاتی سخیف و توهینآمیز و برخوردار از مایههایی از نگاه اروتیک سراغ بزرگترین حماسهسرای ایرانی بروی که شاهنامهاش با هویت ملیمان گره خورده است، نشانگر عدم درک و شناخت اقتضائات این قالب از طنز (شوخی با اشعار بزرگان) است.