دل‌نوشته‌ی دیگری برای «کای مدیسون» نوه‌ی آقای ترامپ

 می‌دانم نوشته اولم را ندیده‌اید. این را هم نمی‌بینید! من کارم نوشتن است. جز نوشتن بلد نیستم. بلدم غصه بخورم، غمگین باشم، حتی در دلم هر روز بارها اشک بریزم. نه برای خودم، برای انسان‌ها. برای آنان که گرفتار ظلم و ستم می‌شوند. مخصوصاً برای کودکان که معصوم هستند و بی‌پناه. وقتی ده‌ها کودک یک جا کشته می‌شدند و می‌شوند، برایم سخت تلخ و دردناک است. حتماً برای شما هم چنین است؛ اما آیا هرگز به این صحنه‌های دردناک توجه می‌کنید و می‌پرسید واقعاً چرا؟!