آیا برای رسیدن به کمال معنوی، پاکی دل و نیت خیر کافی است، یا عباداتی مانند نماز و روزه نیز ضروریاند؟ آیا میتوان با تکیه بر صفای باطن، از دستورات شریعت چشمپوشی کرد؟ و مهمتر از آن، آیا بدون نماز میتوان ادعا کرد که قلبی پاک داریم؟ اینها سوالاتی هستند که در این نوشتار به آنها پرداخته میشود.