صنعت گیم ایران در محاصره تحریم و بی‌پولی

سیدحسن حسینی بازی‌ساز در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، با اشاره به مشکلات صنعت بازی‌های رایانه‌ای گفت: در سال ۱۴۰۰، تصمیم گرفتیم کسب‌وکاری را تأسیس کنیم و وارد حوزه ساخت محصولات شویم. اما مشکلات بسیاری از همان ابتدا به چشم می‌آمدند. یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها، دسترسی به بازارهای جهانی مانند گوگل پلی، اپ استور و دیگر پلتفرم‌های مهم بود. این مسئله به تحریم‌ها مرتبط است، به‌ویژه در بخش مالی که تقریباً هیچ راهکار مطمئنی برای ارتباطات بانکی وجود ندارد.

وی ادامه داد: اولین مشکلی که واقعاً ما را درگیر کرد، عدم امکان دسترسی آزادانه به بازارهای جهانی بود. حتی اگر بتوانیم دسترسی محدودی ایجاد کنیم، همچنان این موضوع ایمن نیست و امکان از دست دادن اکانت یا دیگر مشکلات مشابه همواره وجود دارد. همین مسائل باعث می‌شود که تجربه فعالیت در این حوزه بسیار پرچالش و دشوار باشد.

صنعت گیم در ایران با کمبود شدید منابع مالی روبه‌رو است

این بازی‌ساز گفت: یکی دیگر از چالش‌ها و مشکلات اصلی موضوع سرمایه‌گذاری در ایران است. صنعت گیم در ایران با کمبود شدید منابع مالی روبه‌رو است و سرمایه‌گذاری‌ها معمولاً بسیار محدود هستند. مثلاً شرکت‌های خارجی در دور اول ممکن است میلیون‌ها دلار جذب کنند، درحالی‌که در ایران هنوز رقم‌های بسیار پایین‌تری مطرح است و آن هم با انتظارات بیش از حد از تولیدکنندگان.

وی یادآور شد: یکی از راه‌حل‌های مهم، ساخت یک سیستم منطقی برای سرمایه‌گذاری است. این کار می‌تواند منجر به تولید محصولات بهتر و تقویت جایگاه ایران در بازارهای بین‌المللی شود.

حسینی گفت: برای حل مشکل‌هایی مانند دسترسی به گوگل پلی یا اپ استور، راهکاری که مطمئن‌ترین به نظر می‌رسد، ثبت شرکت در یک کشور دیگر است. با این روش می‌توان امنیت بانکی و اکانت را تضمین کرد؛ اما این مسیر هزینه‌بر است و نیاز به بنیان‌های مالی قوی دارد. برای شرکت‌هایی که توان مالی بالایی ندارند، راه‌های جایگزینی وجود دارد؛ مثلاً همکاری با شرکت‌های واسطی که خدمات مدیریت اکانت را ارائه می‌دهند. این روش‌ها می‌توانند به دسترسی به پلتفرم‌های بین‌المللی کمک کنند، اما معمولاً بخشی از درآمد پروژه باید به این شرکت‌ها اختصاص داده شود.

وی افزود: این مسئله برای بسیاری از فعالان این صنعت دشوار است زیرا بخشی از سود حاصل، صرف پرداخت هزینه‌هایی می‌شود که بیشتر ناشی از تحریم‌ها هستند. همچنین در بحث سرمایه‌گذاری، بسیاری از سرمایه‌گذارانی که به دوستان ما کمک کرده‌اند نیز از طریق شرکت‌های خارجی وارد این حوزه شده‌اند.

این بازی‌ساز اظهار کرد: محدود شرکت‌هایی در ایران توانسته اند حمایت مالی مستقیم بزرگی دریافت کنند و این روند نشان می‌دهد که همچنان سختی‌های زیادی برای سازندگان بازی وجود دارد. افراد مجبور هستند وقت و انرژی زیادی را روی مسائل جانبی بگذارند که تمرکز بر توسعه اصل پروژه را کاهش می‌دهد. سیستم سرمایه‌گذاری بازی‌های ویدئویی در کشور نسبت به مدل‌های از لحاظ حجم پول و حمایت مالی تفاوت زیادی دارند.

ریسک‌پذیری سرمایه‌گذاران معمولاً پایین است

وی خاطرنشان کرد: در دنیا روی شرکت‌ها پول بیشتری سرمایه‌گذاری می‌شود زیرا نیاز است که هزینه‌های زیادی از تجهیزات گرفته تا حقوق کارکنان تأمین شود. اما در ایران، سرمایه‌گذاری‌ها معمولاً محدودتر هستند و انتظار بازگشت سرمایه نیز در کوتاه‌مدت وجود دارد که این موضوع ساختار کلی سرمایه‌گذاری را تحت فشار قرار می‌دهد.

این بازی‌ساز گفت: در کشورهای دیگر، مثل ترکیه، گاهی سرمایه‌گذاری‌های سنگین انجام می‌شود، برای تولید یک محصول موفق قابل رقابت ممکن است ۳ یا ۴ سال زمان لازم باشد تا به نقطه سر به سر برسد. با این حال، برخی سرمایه گذاران در همان سال اول انتظار دارند که سود دهی حاصل شود یا حداقل بخشی از هزینه‌ها جبران شود.

وی افزود: در چنین شرایطی، ایجاد فرصت برای افزایش حجم سرمایه‌گذاری و ارتقای بازار ضروری است. در ایران، ریسک‌پذیری سرمایه‌گذاران معمولاً پایین است، مگر آنکه به‌صورت مستقیم از سوی دولت حمایت شوند یا شرکتی فعال در این حوزه وجود داشته باشد که بخشی از سرمایه‌ی موردنیاز را تأمین کند. در این میان، صندوق‌های سرمایه‌گذاری جسورانه، می‌توانند نقش مهمی ایفا کنند؛ چرا که یکی از وظایف آن‌ها شناسایی شرکت‌های دارای پتانسیل رشد و حمایت از آن‌هاست.

حسینی گفت: طی سال‌هایی که در تهران کار کردم، مشاهده کردم برخی از همکاران به دلیل نبود دسترسی مناسب به بازار جهانی یا مشکلات ناشی از تحریم‌ها مهاجرت کردند. بسیاری برای تحصیل یا اهداف کاری راهی ترکیه یا سایر کشورها شدند. اختلاف قیمت‌ها و محدودیت‌های موجود باعث شده افرادی که دنبال سرمایه آزاد یا فرصت‌های کاری جهانی هستند، به فکر مهاجرت بیفتند. این روند نشان می‌دهد انرژی زیادی برای مقابله با مشکلات جاری صرف می‌شود در حالی که این مسائل در کشورهای دیگر با امکانات بهتر به راحتی قابل دسترسی است.