با وجود موقعیت استراتژیک بینظیر در قلب مسیرهای تجاری منطقه، ایران هنوز نتوانسته از ظرفیتهای ترانزیتی خود بهرهبرداری کند. نهتنها اتصال به کریدورهای بینالمللی با موانع حقوقی و ساختاری مواجه است، بلکه دانش لجستیک و رویکرد تجاری نیز در میان سیاستگذاران غایب است؛ عاملی که کشور را از رقبا عقب نگه داشته و فرصتهای طلایی ترانزیت را به تهدیدی برای آینده اقتصادی بدل کرده است.