در روزگار ارتباطات دیجیتالی، کم هم نیستند خاصه جوانان که درباره دوست اینگونه فکر میکنند و ترجیح میدهند در فراغتها، با گوشی همراه تنها باشند تا اینکه خود را در جمع دوستان همراه ببینند. اینان وقتشان را مصروف ارتباط واقعی با دیگران نمیکنند. نه دوست واقعی اختیار میکنند و نه نسبت به دیگران به طور واقعی دوستی میورزند. ارتباطات آنان محدود است تنها به دوستان مجازی و رد و بدل کردن چند کلمه و چند پاره علائم ایموجی. زبان حالشان این است که: «تا وقتی دوستان مجازی هستند، چه نیازی است به دوستان واقعی؟» …