درگذشت بیضایی تنها خاموشی یک هنرمند نبود؛ وقفه ای بود در تداوم یک شیوه ی اندیشیدن، یک اخلاق کار و یک وسواس شریف در نسبت با تصویر و کلمه. اندوه از آن جاست که با درگذشت او، نه فقط انسانی یگانه، که امکانی کمیاب از زیستن مستقل در هنر ایران از میان ما رخت بربست.