در میان خانههای ویران و آژیرهای بلند جنگ، فاجعهای آرامتر در حال وقوع است؛ فاجعهای که بهندرت خبرساز میشود، اما زخمهای عمیق و ماندگاری از خود بر جای میگذارد. این ویرانی در خیابانها قابل مشاهده نیست، بلکه در ذهن کودکان است. این بازماندگان جوان چیزی بیش از صدای انفجار را با خود حمل میکنند. آنها با ترس از آوارگی، غم از دست دادن، سکوت روالهای ازهمپاشیده و درد دوگانهای زندگی میکنند که یکی ریشه در بقا دارد و دیگری در آرزوی سرپناهی عاطفی.