امینالله رشیدی هم رفت. دیگر تمام شد. دیگر کسی نمانده از آن هنرمندانِ عصرِ طلایی. از آنان که پیچ رادیو را که میچرخاندی، صدای ساز و نوایشان بلند میشد و آدم به جهانی دیگر وارد میشد. حالا هرچه مانده، اصوات ناخوشایندی است به اسم موسیقی و دریغ از آن همه نوای خوش. حق با «فروغ» است: «همیشه پیش از آنکه فکر کنی، اتفاق میافتد. باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم». تسلیتی برای خوانندهای بزرگ و برای مرگ موسیقیای که آنانی چون او نمایندگیاش میکردند.