در سنت شیعی، «دعای عهد» (همان دعایی که در مفاتیحالجنان آمده و با «اللهم ربّ النور العظیم…» شروع میشود) بیشتر از آنکه یک “ذکرِ صرف” باشد، یک برنامهی تربیتیِ روزانه برای تجدید بیعت و جهتدهی به سبک زندگی منتظرانه است. بزرگان معاصر هم معمولاً دقیقاً از همین زاویه به آن نگاه کردهاند: عهدی که هر صبح تازه میشود باید در عمل هم اثر بگذارد.