لذت‌گرایی یا هدونیسم مکتبی فلسفی است که یافتن لذت و شادی جویی را هدف و ارزش غایی، و مهم‌ترین پیشهٔ انسان می‌داند اما رعایت این توصیه‌ها ارزش اخلاقی تولید نمی‌کند.

برای داشتن نظام ارزشی صحیح باید از عقل بهره برد و بین خواسته‌های گوناگون اولویت‌بندی کرد، اما حقیقت این است که دسته‌بندی و اولویت‌بندی تمام خواسته‌های انسان کار بسیار مشکلی است.

باید باور کنیم که انسان دارای روح است و این روح کمالاتی دارد که از کمالات مادی بسیار مهم‌تر است و رشد انسان تنها به رشد اندام‌های مادی او نیست، بلکه عنصر دیگری هم در وجود انسان هست.

همه خصوصیاتی که در این عالم برای زندگی انسان فراهم شده مقدمه است برای این‌که افراد سر دوراهی‌ها قرار گیرند تا زمینه انتخاب جدیدی برایشان فراهم شود.

یکی از دلایل ضعف ایمان هم این است که ما برای یافتن استدلال‌های محکمی که ساختار فکری متقنی برای ما به وجود بیاورد خیلی تلاش نکرده‌ایم و غالباً اعتقادات ما از شنیدنی‌ها شکل گرفته است.