رستم را سر نبرد با شاهزاده اسفندیار نبود و شاهزاده جوان با انگیزه پشت‌دادن به اورنگ شهریارى و نیز به‌جاى‌آوردن فرمان پدر، رستم را کت‌فروبسته مى‌خواست تا او را در پیشگاه پدر به زانو بنشاند و رستم، پهلوان پیر ایران‌زمین که پشت و پناه مردم ایران در برابر دشمنان این آب و خاک بود و از روزگار کى‌قباد تا کى‌کاووس …

اسفندیار بخندید و با نرم‌خویى کوشید رستم خشمگین را آرام گرداند: «از اینکه کس در پى تو نفرستاده‌ام، آزرده گشته‌اى؟ هوا سخت گرم است و نخواستم تو را رنجه گردانم، پس تندى مکن و با خود گفتم دگر روز، پگاهان به دیدار دستان شادمان خواهم رفت.

اسفندیار در پاسخ گفت: «پس از آن چون تاج بر سر نهم، جهان را به تو بسپارم و چون در بند با من آیى، من فرمان شاه را به جاى آورده‌ام و از روى شاه دیگر شرمگین نیستم».