این یادداشت را به عنوان یک شهروند ایثارگر و در لباس یک کهنه سرباز ایثارگر عاشق کشور و انقلابم که احساس وظیفه میکنم می نویسم و قصد من از این یادداشت توجه به بخشی از موضوع همه گیر ناترازی است به این نتیجه رسیدم که آدم های ناتراز ریشه تمام ناترازی ها هستند.

سالهاست که ایران ما که دارای اقلیمی نیمه خشک است در بحران آب قرار دارد و عمدا یا سهوا کسی بطور جدی از این بحران صحبتی و کاری جدی نکرده و این موضوع حیاتی و فوق امنیت ملی به عنوان موضوع اصلی کشور در مجلس و محافل سیاسی و تصمیم سازی و تصمیم گیری و بخصوص صدا و سیما و رسانه های کشور مطرح و پیگیری نشده؟

در ابتدای این دلنوشته میخواهم شکرگذار نعمات خداوند در این پیروزی باشم.خداوند سبحان و تعالی که در سخت ترین شرایط و فشارهای مخرب تحریم ها و انزوا و توطئه ها به ما وعده صبر و استقامت و پیروزی داد و دیدیم که به وعده اش عمل کرد « یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنوا إِنْ تَنْصُرُوا اللّهَ یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَبِّتْ …

برای من سئوال است که چرا ایران ما برای همسایگان و منطقه تولید امنیت میکند، اما در زیر سایه همین چتر امنیتی تحت فشار و نا امنی اقتصادی و احتمالا در آینده نا امنی اجتماعی قرار دارد؟ به این باورم که حق گرفتنی است و این حق ملت بزرگ ایران است و باید گرفت و بیش از این هم نباید تعلل کرد.