این شاید یکی از شیرین ترین آثار فیگو است که در کلکسیون شهاب طواف نگاهداری می شود، گرچه اثر فاقد پرسپکتیو کلاسیک است، اما هم‌نشینی تیرگی و روشنی و روی‌هم‌نشینی لایه‌ها، فضایی ارتعاشی و مه‌آلود خلق می‌کند؛ فضایی که عمقش نه از منطق هندسی، که از انرژی دیداری برمی خیزد.

این اثر فیگو بیرجندیان بر پایه‌ی ترکیبی محدود اما قدرتمند از سه رنگ اصلی شکل گرفته است؛ هیچ مرکزیت قطعی وجود ندارد و این بی‌مرکزی، حسی از سیلان و بی‌انتها بودن را به همراه دارد؛ هرچند اثر به‌ ظاهر انتزاعی است، اما از خلال تضادها می‌توان مفاهیمی چون کشمکش درونی، فوران احساس، یا حتی جدال میان نیروهای حیاتی …

در این نقاشی فیگو با وجود ماهیت کاملاً انتزاعی، لایه‌بندی رنگ‌ها و هم‌پوشانی ضربه‌ها عمقی بصری ایجاد کرده است. گاه مشکی در پس‌زمینه خاکستری فرو می‌رود و گاه با شدت به پیش‌زمینه می‌آید، بازی‌ای که حس بعد و حرکت را تقویت می‌کند.

زیبایی این اثر نه در بازنمایی جهان بیرونی، بلکه در زبان بصری مستقل آن و قدرت انتقال احساسات ناب و خاموش هنرمند نهفته است.

در دنیایی که واژه‌ها گاه از بیان ناتوان‌اند، فیگو بیرجندیان به زبان رنگ و حرکت آنها سخن می‌گوید؛ زبانی که مستقیماً با جان بیننده سخن می‌گوید.

انفجار احساس در رنگ و حرکت، روایتی از عرفان شرقی در اکسپرسیونیسم انتزاعی که فیگو بیرجندیان آن را با کنش نقاشانه برجسته اجرا می کند.