44 سالگی را شاید بتوان اوج جوانی و کارآمدی یک مرد به حساب آورد. مردی که دغدغه اش رنج و درد مردمان بود. مردی که راه نمی رفت، می دوید تا کاری کند. تا غمی از چهره ای پاک کند. به او اما فرصت ماندن داده نشد. هفتم تیر بود که شهادت روزی اش شد. شاید ملائک به بودنش در آسمان محتاج تر بودند تا زمینیان.