یک سالی است که بوی همدلی و نوعدوستی در کوچه‌های آشتی کنان و قدیمی کویر یزد راه اندازی شده و همچنان هم تداوم دارد.

در آن روزگار که تنها پل ارتباطی، کرسی‌های مادربزرگ و کوچه‌های تنگ آشتی‌کنان و قهوه‌خانه‌های کم‌نور محله‌های پایتخت بود، تهرانی‌ها همین‌که آفتاب کرکره روز را پایین می‌کشید، دور هم جمع می‌شدند و چای قندپهلو می‌نوشیدند و لحظه‌هایی ناب را تجربه می‌کردند.

از کهن دیار یزد با نام‌های مختلفی یاد می‌شود، شهر قنات و قنوت و قناعت، شهر خشت، خاک و خاطره، شهر بادگیرها، شهر دوچرخه‌ها، برای آن کوچه‌های خشتی و باریک آشتی‌کنان، برای آن مردمان آرام و با قناعت روزگاران گذشته بی‌شک کارآمدترین وسیله دوچرخه بوده که متاسفانه دیرزمانی‌ست جای خود را به وسایل نقلیه پرصدا و …

عرض‌شان کمتر از ۲متر است؛ آنقدر تنگ و باریک که حتی ۲نفر هم به زور از آن عبور می‌کنند. به همین دلیل هم به آن کوچه آشتی‌کنان می‌گفتند؛ کوچه‌هایی که جذابیت‌های خودشان را در گذشته داشتند و هنوز هم در برخی از شهرها ازجمله تهران، وجود دارند.

خیلی وقت است کوچه های آشتی کنان در اصفهان به خاطره ها پیوسته، سرنوشتی تلخ برای بافت هایی که حالا تعدادشان به بیش از ۶۰۰ باب رسیده است؛ اماکنی که گاهی در سکوت و تاریکی شب به تَلی از خاک تبدیل می شوند. به گزارش سایت عصر اصفهان، «این موضوع باعث شده که طی چند

شاید یکی از مهمترین تاثیرهای اجتماعی معماری سنتی ایران بر زندگی مردم، کوچه های قدیمی «آشتی کنان» باشد که بیانگر صمیمیت و گرمای محبت

روستای اسطرخی در ٢٨ کیلومتری جنوب شیروان واقع است که از شمال با روستاهای گلیان و حصار پهلوانلو و از جنوب با روستای امیرانلو و اسفراین و از غرب و شمال غربی با روستای برزلی و از شرق با روستای بلقان در ارتباط است.