نمی خواهم برای کودتای مرداد مرثیه بخوانم و جهان و ایران را به قبل و بعدتر از آن تقسیم نمایم  و با کاویدن خاک، استخوان مردگان را بر سریر بنشانم یا برای نامرادی اکنون از آنان داد بستانم و دربندشان کنم که هر آدم و زمانه حکایت خود را دارد و هر نغمه هم خوش آیندی خویش را...

وطن پاسداشت خاطره است و مایی که احساس می کنیم جزیی و قطره ای از دریای بیکران آنیم و دریا بودن حس امنیت است و امان و نیز عظمت و رقیب و دشمن را جزیره دیدن و صدای تار و نیز نوای اذان و حافظ و البته زیست مدرن که در هم آمیزی شان منِ این جهانی  و این جایی را می سازد.

جوانی دریافت آدمی از خوشی خویشتن و توان برگرفتن نعمت از درخت پرهوادار زندگی و درویدن گندمزار تحسین و پذیرفته شدن و در کام و چشم‌ها شیرین نشستن است...انسان از پایان می گریزد و این رنجی بی نهایت است که به روایت شاعر چو مستم کرده ای مستور منشین/ چو نوشم داده ای زهرم منوشان .

کتاب خانم دانشور، عصر آرزومندی و خیال خوش انسانی را تصویر می کند. زمانی که جامعه‌ی خسته از ارباب، بیداد وسفاکیت و نیز در آرزوی نان و امان، جان و دل به اندیشه های آمده از سرزمین‌های سرد شمالی بسته بود  تا مگر جهانی دگر بسازند.

خیام چنان عاشق است که باد درگندمزار را نوازش دستی برگریبان محبوبه ی ازل می باید و تمایل محبوبه را به خم شدن خوشه گندم برای ناز ونیز نیازی که سائلی نیست وسالکی وسروری تعبیر می کند وکجا زندگی زین پربار و بهار و نیز برخواردارتر؟

صدا کن مرا صدای تو خوب است... و این خود تسکین است و پرستاری برای آدمی که بودا هم باشد باز مجسمه است و به طلب چشمی یا طالبی فرو می ریزد انگار تنها یادی و خاکی و سنگریزه ای.......