«پیرپسر» نه فیلم، که سخنرانی‌ای‌ست با دوربین روشن؛ از زبانِ تصویر بی‌بهره است و تنها بر منبرِ شعار و گفتار تکیه دارد. احمد سلامیه در این یادداشت تند و گزنده، «پیرپسر» را نافیلمی می‌خواند که به‌جای نمایش، صرفاً خطابه می‌خواند و تصویری زشت و بی‌هنر از سینما ارائه می‌دهد؛ تصویری که به‌زعم او، نه با شاهنامه …

در «زیبا، صدایم کن» رسول صدرعاملی بار دیگر روایت دختری نوجوان را دست‌مایه‌ی سینما می‌کند، اما این‌بار نه تنهایی‌اش، که همراهی با پدری روان‌پریش و شهری که خود بدل به شخصیت اصلی شده، روایت را شکل می‌دهد.