گفتم هر طور شده پول جور کنم، حتی اگر نزول باشد! نگذاشتم منوچهر بفهمد وگرنه نمی‌گذاشت یک قطره آمپول برود توی تنش. آمدیم خانه. بعد از ظهر از بنیاد چند نفر آمدند. برایم غیرمنتظره بود. پرونده‌های منوچهر را خواندند و گفتند: «می‌خواهیم شما را بفرستیم لندن» یعنی تمام! منوچهر گفت: «مرا چه به لندن؟ دلم پر می‌زند …

گفتم: «منوچـهر! قـرار مـا ایـن نبـود.» با حرف هایش مرا راضی و گفت: «یک جاهـایی دیگـر دست مـا نیست؛ من هـم نمی تونم از تـو دور باشـم.»

« قاسمی به مادرم خبر داد. مادرم فقط خندیده بود. نصیحت‌ها شروع شد؛ «آدم نظامی مرد زندگی نیست. جانش کف دستش است، حالا کشته بشود، یا سال دیگر».